Hayalimdeki müzikalin en can alıcı sahnesiydi sokak ve yağmurda ıslanmamak için koşturan insanlar.
Sahnedeki hayat pek bir basit olsa gerek ama herkes kendi karmaşasını yaşıyor bu koşturmasında ve tutunmaya çalışıyor oyunun bir yerine.
Başrol oyuncular havalı havalı sahnede dolaşırken arka fonda üst üste şarkılar çalıyor ,
bir anda takılıyor sevdiğim şarkı bir yerinde ... duruyorum peki benim yerim nerede ?
Düşünüyorum mutlu mesut yaşamayı tercih eden karakter olmak ister miydim ? neşeli cümleler , neşeli satırlar ...
İşte o anda sıra bana geliyor. Sen kim olacaksın dersen bana , ben yardımcı karakter olmayı istiyorum bu sahnedeki hayatta. Merly Streep diye geçiririm içimden...

Odaya girdiğimde tüm bakışlar bana çevrilsin diye oyunun en can alıcı bölümü isterim...sürekli sahnede kalmak yerine..
En güzel ve ürkütücü yanı ise çok çalışıyorum bu kısa anlamlı sahneleri oynayabilip iz bırakmak için seyredenlere..,
Kalplerinde tatlı bir heyecan yüzlerinde gülümseme ve hayranlıkla oyunum bittiğinde beni
alkışlamalarını bekleyerek devam ediyorum sahnedeki yoluma bu yağmurlu sokakta puantiyeli
şemsiyemle....